| pUsui Sensei | Het systeem verandert | reiki naar het Westen |
het verhaal van Takata |
Het traditionele verhaal van Usui
Dit is het verhaal zoals het al jarenlang aan cursisten verteld is (en regelmatig nog.) Onderzoek wijst uit dat een groot gedeelte van dit verhaal niet klopt.
Aan het einde van de 19e eeuw leefde er in Japan een christelijke priester. Zijn naam was Dr. Mikao Usui. Hij was rector aan de christelijke Doshida Universiteit in Kioto. Op een zondag, voor het begin van de eredienst, vroeg een van zijn studenten aan hem of hij alles wat in de Bijbel stond letterlijk nam. Usui beaamde dit. Toen vroeg de student: "In de bijbel staat dat Jezus zieken genas en dat hij over het water van een meer liep. Gelooft u dat omdat het zo geschreven staat? Of heeft u ooit zoiets meegemaakt. " "Nee", antwoorde Usui. " Toen zei de student:"Maar toch gelooft u de woorden van de bijbel, terwijl u zelf nog nooit zoiets hebt meegemaakt. Dat blinde geloof is voor u misschien voldoende, wij willen de dingen echter met eigen ogen aanschouwen."
Deze dialoog maakte bij Usui zoveel los dat hij de volgende dag zijn ambt neerlegde om naar de waarheid te gaan zoeken. Hij vertrok naar de Verenigde staten en ging christelijke geschriften bestuderen aan de Universiteit van Chicago. Hij behaalde zijn doctorsgraad in oude talen om zelf rechtstreeks met de bronnen ten aanzien van de genezingen van Jezus te kunnen werken maar vond niet wat hij zocht. Wel kwam hij erachter dat Boeddha vergelijkbare wonderen had verricht. Dit was voor hem de aanleiding om naar Japan terug te keren om verder te zoeken in oude boeddhistische geschriften. Allereerst bestudeerde hij de Japanse vertaling van de Soetra's. Later leerde hij Chinees en ook het Oudindische Sanskriet, omdat de meeste oude geschriften niet in Japans vertaling beschikbaar waren. In de bibliotheek van een van een Zen-klooster vond hij een oude Sanskriet-tekst, van een leerling van Boeddha. Hierin stonden de symbolen en beschrijvingen waarmee Boeddha genezingen verrichte. Na zoveel jaren zoeken had hij eindelijk gevonden wat hij zocht. Of niet?
Usui wilde het genezen door handoplegging zelf ervaren. Academische kennis was echter niet genoeg. Er ontbrak nog iets. De oude geschriften onthulde wel de benodigde kennis maar niet de kracht om deze in daden om te zetten. Hij legde zijn probleem voor aan het abt van het klooster. Deze adviseerde hem om op een heilige berg in de buurt te klimmen en daar te vasten en te mediteren.
Usui besloot om drie weken op de berg door te brengen. Hij legde eenentwintig stenen voor zich neer als kalender. Elke dag gooide hij een steentje weg. Die dagen bracht hij vastend en mediterend door. Er gebeurde echter niks bijzonders totdat..
Midden in de nacht van de eenentwintigste dag gebeurde er waar hij al die tijd om gebeden had. Er schoot een heldere lichtstraal uit de hemel die hem vervulde met kracht en vitaliteit. Een voor een zag hij de symbolen voorbij komen die hij eerder in de oude Sanskrietteksten had gezien. Hij werd doordrongen van hun betekenis en kracht. Alle vermoeidheid viel van Usui af. Hij voelde zich weer net zo fit als toen hij de berg op ging. Dr. Usui stond op en begon aan de lange afdaling. In zijn enthousiasme lette hij echter niet goed op en stootte zijn voet aan een steen. De voet begon te bloeden. Usui legde zijn handen op zijn voet en tot zijn verbazing stopte het bloeden en trok de pijn snel weg. Usui wis nu dat hij werkelijk de kunst van het helen had geleerd.
Aan de voet van de berg was een eethuis. Usui besloot om een flinke maaltijd te bestellen. De waard echter smeekte hem om dit niet te doen. Het eten van een zware maaltijd na een lange tijd van vasten kon dodelijk zijn. Hij kon beter de speciale maaltijd kiezen. Usui nam echter toch de gewone maaltijd en genoot ervan zonder enig last.
De waard, die zoiets natuurlijk nog nooit had meegemaakt, stuurde toen zijn dochter naar Usui. Zijn dochter had al langere tijd last van een vreselijke kiespijn. Haar gezicht was helemaal rood en gezwollen. Usui legde zijn handen op de zere plek en na een tijdje verdween de pijn en nam de zwelling af.
Terug in het klooster hoorde Usui dat de abt ernstig ziek was. Hij lag in bed door een zware aanval van artritis. Weer konden zijn genezende handen helpen om de pijn van de zieke te verlichten. De twee mannen overlegden daarna samen wat ze nu met die nieuwe kracht moesten gaan doen. Ze kwamen tot de conclusie dat het het zinvolste was om met Reiki mensen te gaan helpen die door hun ziekte niet in staat waren om voor zichzelf te zorgen een daardoor in armoede moesten leven.
Een aantal jaren bracht hij door in de sloppenwijken van Kioto. Hij genas vele bedelaars en stuurde ze er daarna op uit om te gaan werken en voor zichzelf te zorgen. Na enig tijd zag hij echter de mensen die hij had genezen weer terug op straat aan het bedelen. Ze waren goed gezond maar hadden geen zin om de verantwoordelijkheid van het normale leven op zich te nemen. Het was veel eenvoudiger om te bedelen en te leven van de welvaart van anderen. Zij toonden geen enkele dankbaarheid tegenover het leven. Zo kwamUsui erachter dat het enkel uitdelen van Reiki en het genezen van lichamelijke klachten niet zoveel zin heeft. Ook de geest moet bij de genezing betrokken worden en de mens moet ook verantwoordelijkheid willen nemen voor zijn of haar eigen leven. Usui verlaat de sloppenwijken en begint les te geven.